آیا خنده و حرکات صورت بر شکل بینی تاثیر می گذارد؟

عضلات متعددی در بینی و صورت وجود دارند که در هنگام ابراز احساسات مانند خنده موجب حرکت دادن نوک بینی به سمت پایین می شوند. روش های جراحی گوناگونی برای مقابله با افت بینی وجود دارد. امروزه سعی بر این است که از روش هایی که متکی بر افزایش بافت ها ( بجای برداشتن و کم کردن بافت ها) است در جلوگیری از روند افت بینی استفاده شود.

بدین ترتیب که بافت هایی که از قسمت های اضافی و ناهنجار بینی برداشته می شوند، در محل مناسب در قسمت های دیگری از بینی مورد استفاده قرار می گیرند تا در درازمدت، حمایت اسکلتی بینی بطور مطلوب تری حفظ شود و بینی دچار فروافتادگی پس از گذشت زمان نشود. یک نمونه از کاربرد این روش ها، برداشتن قطعه ای باریک از غضروف تیغه بینی و جاگذاری آن به عنوان ستون و پایه حمایتی بینی در پایین ترین قسمت بینی است.

رواج روش های راینوپلاستی تقویتی که متکی بر تقویت حمایت بافت های بینی است، نقطه عطفی درتکامل روشهای مدرن جراحی پلاستیک بینی است. بیشتر عوارض طولانی مدت تنفسی و زیبایی از کاهش بیش از حد بافت های بینی ویا دستکاری های بیش از اندازه روی بافت های بینی ناشی می شود. تغییر شکل و زیبا ساختن بینی از طریق افزایش بافت بجای کاهش، یک راه منطقی جلوگیری از این گونه عوارض است.

آیا در جراحی بینی حد و مرزی برای کوچک نمودن بینی وجود دارد؟

حد و مرز کوچک نمودن بینی در جراحی بینی:

بطور قطع این حد و مرز وجود دارد. نکات زیر مطلب را بهتر روشن می کند:

نخست آن که زیبایی لزوما به معنای کوچکی نیست بلکه زیبایی بینی درگرو تناسب قسمت های مختلف بینی با هم و نیز تناسب کل بینی با قسمت های مختلف چهره است. هدف جراحی زیبایی بینی زیباتر به نظر رسیدن چهره است نه صرفا کوچک کردن بینی. چه بسیار بینی هایی که با وجود اندازه های بسیار کوچک نه تنها بر زیبایی چهره نیفزوده اند بلکه تناسب قبلی را هم از بین برده اند.

دوم آن که نوع بافت های بینی فاکتور محدود کننده ای در جراحی بینی است. بینی های با پوست ضخیم و بافت غضروفی ناچیز بارزترین نمونه تاثیر بافت بینی بر نتیجه عمل است. این بینی ها تمایل دارند در مقابل تلاش جراح برای زیبایی مقاومت کنند و با ضخامت پوست ظرافت های بینی را کم کنند. این هنر، دانش و تجربه جراح است که باید در چنین تنگناهایی بر محدودیت های بافتی فائق آید.

سوم آن که کوچک شدن بینی تا حدی مطلوب است که عملکرد تنفسی بینی به مخاطره نیفتد. کاهش بیش از حد اندازه سوراخ های بینی وبرداشته شدن بیش از اندازه بافت های استخوانی، غضروفی و پوست، ممکن است سلامت فرد را بخاطر از دست دادن مسیر تنفسی بینی با مشکلات جدی مواجه سازد. جراح بینی با ارزیابی دقیق وضعیت داخل بینی پیش از جراحی، با پیش بینی بسیاری از احتمالات، می تواند ریسک عوارض تنفسی را به حداقل برساند.